Virtual Angas: Oo, alam kong ADIK ako.

Anak ng pichang Depths of Peril 'yan, hanggang ngayon 'di pa rin ako nakakatulog. At ang catch, hanggang sa pagtulog, hindi pa rin ako tinatantanan. One straight week na kasama sa panaginip ko ang mga characters at mga lugar na sa computer ko lang nakikita. Ngayon, dahil medyo marahas ang laro, mabilis akong nagigising. Meaning palagi akong puyat. At ang mas catch pa sa naunang catch, kapag hindi na ako nakakatulog, I'll just find myself playing Depths again. Ganun na ako kalala. Siguro nga yung hero ko sa game ang nagbago ng setting ng body clock ko. Putek!

Sa mga hindi nakakaalam, isang old school na laro sa PC ang Depths, 2006 pa yata nailabas. Parang RPG ang estilo ng laro. Kunwari isa kang warrior/priest/mage/rogue, tapos may mga quest kang dapat magawa para makatanggap ka ng pera, energy at mga gadgets. Tapos bubuo ka ng clan para may magbantay sa life stone (sobrang halaga ng life stone dahil kapag nasira ito, wala ng saysay ang lahat-lahat ng pinaghirapan mo- in short, ulitan na) at may mga kasama ka din para matapos mo ang quests na kinuha mo.

Kahit kailan, hindi ako naging addict (nag-attempt ako noon pero magastos) sa mga on-line RPG kahit sa mga LAN games na role playing ang tema, ngayon lang. Napag-isip tuloy ako...

Eto na nga, siyempre palagi namang may realizations. Share ko lang for more...
Sa totoong buhay na ako, si Gerg, palagi akong umaabot sa punto na marami akong gusto pero hindi ko kayang makuha due to several constraints. Haay... Nakukuha ko kasi virtual world ang gusto ko. Lahat. Although nahihirapan ako at times dahil bumibigat din ang mga kalaban kapag nagle-level-up ka, pero okay lang. Madaling pumili ng sandata. Itapon mo ang hawak mong palakol kung may nakita kang powerful na espada sa daan. Kung may mga trobol, may back-up naman ako palagi: pera, energy, gadgets at mga clan members. Ang assessment ko nga, sobrang tapang ko kapag naglalaro. Sugod lang ng sugod. Kebs lang kahit halos kalahati ang agwat na level ng kalaban, basta fight. Mamatay man ako (at ang clan na nabuo ko), pwede pa namang ulitin.

Pero sa totoong buhay, hindi ko kayang magmatapang. Wala akong guts. Ni hindi ko nga kayang pumili. Takot ako. Parang wala akong gustong isugal. Wala akong gustong bitawang sandata kasi kailangan ko lahat, lalo na ngayon.

Siguro ang tanong mo, ano na ang DAPAT kong gawin?

Wag kang mag-alala, tanong ko din yan sa sarili ko.

Wala pa rin naman akong planong tumigil sa paglalaro. Natatakot kasi akong tumigil.

Malay mo sa next na pagkamatay ng aking level 75-character (75/100), baka sakaling magbago na ang isip ko.